Een ongeluk zit in een klein hoekje

Een ongeluk zit in een klein hoekje, hebben Lisa en ik ondervonden. We gaan echt voor de full package, na griep, antibiotica en rots onder de nagel van Lisa, bleef ik een beetje achter (ik had alleen de bed bugs en griep nog maar gehad haha). Afgelopen week toen we de Paksé-loop zouden doen, besloot ik dan maar voor de south east asia tattoo te gaan. Vallen met de scooter en een brandwond oplopen dus haha. De wegen zijn hier zo glad en glibberig, dat we gewoon weg zijn gegleden. Maar goed, geen zorgen het valt allemaal mee. Kleine brandwond. Al mag ik de komende tijd niet zwemmen en is t even lastig en een klein beetje pijnlijk, het had natuurlijk wel weer erger kunnen zijn (het is wel in de vorm van een hartje, dat doet me dan weer goed, zou dat een teken zijn). 

Veel geluk hadden we afgelopen dagen ook niet. Na onwijs veel regen in Vang Vieng waardoor we eigenlijk niks konden doen, zijn we naar Vientiane gegaan, waar eigenlijk niks te beleven viel en het ook regende.  Hier werd ik weer wat ziek, waardoor onze dagen meer uit chillen en heel vroeg op bed gaan bestonden. We zijn met de sleeping bus naar Paksé gegaan, wat wederom een ervaring op zich was. We hadden wat gelezen over bussen waar je daadwerkelijk in kon liggen, maar ook bussen waar je gewoon in een stoel moest slapen, dus we hadden al de ergste ideeën over hoe we moesten slapen.  Gelukkig hadden wij een bus waarin we konden liggen. We lagen helemaal voorin, blijkbaar een plek die extra extra klein was (1,50 m lang ongeveer) en super smal, gewoon een extra kort eenpersoonsbed waar we met z'n tweeën op mochten slapen. Kwamen wij aan met ons 1,80 m haha.  Lekker knus de hele nacht lepeltje lepeltje haha. Wel weer een ervaring op zich. 

We gingen naar Paksé speciaal om de loop te rijden op de scooter, die vrij bekend is en super mooi scheen te zijn. Op de eerste dag vielen we echter na een uurtje al wen omdat we niks van ehbo mee hadden (hebben we van geleerd), zijn we toch maar terug gegaan om alles schoon te spoelen en te verbinden, met de goede raad van mem uiteraard. Als ik mem haar adviezen had opgevolgd, was ik de komende 5 dagen in bed blijven liggen om infecties te voorkomen (die was al bang dat m'n been geamputeerd zou moeten worden, grapje mem), maar dat hebben we dus niet gedaan. We zijn doorgereden naar Champassak (change of plans), een onwijs  mooie route ook, en zijn de volgende dag vanuit daar aan de Pakse loop begonnen. En die heeft z'n naam hoog gehouden, echt waar. 

Laos is een heel ander land dan Thailand, met oprecht zulke prachtige natuur en zulke vriendelijke mensen. Ik heb nog nooit zoveel verschillende kleuren groen gezien. Overal lopen koeien op de weg, evenals honden en zwaaien er schoolkinderen naar je. De route was oprecht prachtig qua natuur en vooraf hadden we een tip gekregen om een bezoekje te brengen aan mr. Captain Hook in een etnic village. Voor mij echt het hoogtepunt van de loop.  Een dorpje met mensen met een compleet andere overtuiging dus en tijdens een rondleiding heeft mr Hook hier alles over verteld. Zij zijn geen boeddhisten, maar geloven in de kracht van de natuur, aarde, water, planten etc. Ze zijn ook zo ontzettend bijgelovig! Je mag bijvoorbeeld niet aankloppen bij een huis, doe je dat wel dan moet je een water Buffalo kopen en offeren. Dat hebben we dus maar niet gedaan. Jongetjes van 3 jaar roken al (om de slechte geesten te verdrijven), worden op hun 9e uitgehuwelijkt (omdat de ouders niet weten hoelang ze nog leven, en ze willen wel graag wegen met wie hun zoon trouwt) en meisjes krijgen op hun 13e hun eerste kind. Dat bevallen mag ook niet in het dorp zelf gebeuren, dat is absoluut taboe. Ze worden  naar het bos gebracht naast het dorpje en moeten daar op de grond bevallen. In het regenseizoen kunnen ze een dakje maken van bananenbladeren, maar dat is het ook. Daar moeten ze vervolgens 2 weken blijven, zodat hun lichaam weer gereinigd is na de bevalling. Voordat ze terug komen, moeten ze nog een ritueel met vuur doen, zodat ze echt volledig gereinigd zijn. Als ze terug zijn, moeten ze naar de guru toe die beslist of het een "goede of slechte baby" is. Is het een slechte baby, dan mag die niet in t dorp blijven. De guru kiest ook de naam voor de baby uit, gebaseerd op een positieve droom die de vrouw heeft tijdens volle maan. Hebben ze geen droom of een negatieve droom, dan moeten ze wachten tot de volgende volle maan, waardoor er dus kinderen van 3 of 4 jaar oud zijn zonder naam. Bizar. Ze leven vaak met meer dan 40 mensen in 1 huis, omdat mannen meerdere vrouwen mogen hebben en daar verschillende kinderen mee hebben. Grootste gezin in dat dorp bestond uit 70 mensen. 

De guru is daar ook echt heilig. Wanneer ze bijvoorbeeld ziek zijn, proberen ze het eerst zelf op te lossen met medicinale planten, ze geloven immers in de kracht van de natuur. Werkt dat niet, dan moeten ze toestemming vragen aan de Guru om naar het ziekenhuis te gaan. Verleent hij deze niet of kan het ziekenhuis hen niet helpen, dan moeten ze naar de medium woman die contact probeert te zoeken met de kwade geesten in hen door offers te brengen. Toevallig was er net zo'n ritueel aan de gang, maar dit hebben we helaas niet kunnen zien. Een ander bizar verhaal is dat wanneer iemand overlijdt door een ongeluk in z'n eigen huis, dan is de familie 5 jaar niet welkom in het dorpje want dat brengt ongeluk. 
Ik ben trouwens blond omdat ik teveel rode wijn drink, blank omdat we te weinig buiten werken, lang omdat we brood eten in Europa (daar wordt je lang van en zij eten alleen sticky rice, waardoor zij klein zijn) en de aarde is plat. Het resultaat van geen onderwijs. Niemand kan lezen of schrijven en echt werken doen ze ook niet.  Het enige waar zij dus ook geld voor nodig hebben, is het betalen van elektriciteit en kleding, voor de rest zijn ze volledig zelfvoorzienend. Een bizarre ervaring, maar zo tof om mee te maken! 

Omdat er dus eigenlijk tussen Luang Prabang (noord) en Pakse (zuid) niet zoveel te beleven valt (behalve veel drinken en feesten), was ik heel even wat minder enthousiast over Laos maar na deze loop is dat beeld weer helemaal veranderd. Inmiddels heeft Laos wel een beetje mijn hart gestolen. We waren ongeveer de enige toeristen, waardoor wij eigenlijk meer de toeristische attractie zijn. Mensen willen selfies maken en met ons op de foto en staren ons aan. Heel bijzonder. 
We komen vandaag aan op de 4000 islands, wat ook echt onwijs leuk schijnt te zijn. Ik had me wel wat verheugd op het tuben en zwemmen, dat zit er helaas niet in. Zielig voor mezelf, ja ik weet het. Maar ondanks dat willen we onszelf hier lekker gaan trakteren op een luxer hotel en eindelijk een goed en schoon bed. Al is t nog hopen dat we een ATM vinden, want in Pakse waren alle ATM's leeg en op de eilanden schijnen er maar 2 te zijn, hebben we net gelezen. En we hebben nog precies minder dan 10 euro. 

Over een weekje zitten we al in Cambodja! Reuze veel zin in.