Never. End. Peace. And. Love.

18 februari 2018 - Singapore, Singapore

Oh Nepal, wat was je fantastisch! Tijd om jullie bij te praten over m'n avontuur in Nepal!   Een dikke maand geleden kwam ik aan in Kathmandu en werd ik meteen even met m'n neus op de feiten gedrukt toen ik het vliegtuig uitstapte: het was koud, maar dan ook echt koud, en op het vliegveld bleek al dat dit land echt minder ontwikkeld was dan de andere landen. In Kathmandu trof ik Raymon en gelukkig klikte dat heel goed! (Dit was natuurlijk nog even afwachten, gezien we elkaar nog niet zo vaak gezien hadden). Eerste wat we gedaan hebben, is een sjaal, muts, handschoenen, dikke sokken en een warm vest kopen. Oh, wat was dat wennen na alle warme landen de afgelopen 4 maanden (achteraf gezien was dit nog warm, vergeleken met de -20 graden in de bergen). We zijn toen al vrij snel richting Pokhara gegaan, omdat we zo snel mogelijk de trekking wilden doen. In Pokhara regelden we kleding voor de trekking, onze permits en ontmoetten we onze gids. Tijdens onze rondvraag naar gidsen werd ons meerdere keren verteld dat we deze trekking niet in dit seizoen konden doen, ivm mogelijke heftige sneeuwval (het is hier winter), maar we troffen gelukkig deze gids die het wel met ons aandurfde! 


En toen startten onze 15 dagen in de bergen. By far de mooiste 15 dagen van m'n reis tot nu toe. De beste manier ook om m'n tijd in Nepal te beschrijven, is intens. Alle emoties heb ik in de meest intense vorm ervaren: ik heb intens genoten, heb intens mooie natuur gezien, ben zo intens gelukkig geweest, maar heb ook intens afgezien, heb het intens koud gehad, ben intens moe geweest en heb intense pijn gehad. Maar al dat was het waard. We liepen van helderblauwe rivieren, naar steile bergwanden met smalle paadjes, naar 3000 traptreden op een dag en dat allemaal met het uitzicht op de witte bergtoppen. Het doel was uiteindelijk om op de 9e dag Thorong la pass te bereiken, op 5416 m hoogte. Dit was nog wel even spannend, omdat het vanaf de 6e dag zo hard begon te waaien, dat we soms moeite hadden om te blijven staan. En met de steile bergwanden en smalle paadjes waar we op liepen, kan dit soms best link zijn. Onze gids was zelfs bang voor lawines van vallende stenen, gaf hij later toe. Met name de 8e dag, waarbij we van 4200 m naar 4900 m klommen, hadden we last van hele koude sterke wind. Op 4900 m hoogte slapen is trouwens ook geen pretje. Onze gids had ons al gewaarschuwd dat we waarschijnlijk, door het gebrek aan zuurstof in de lucht en door de kou (-20 graden dus), geen oog dicht zouden doen. Dus we konden net zo goed de volgende dag, dé dag dat we naar de top zouden klimmen, om 5 uur starten. 


De meest intense dag van m'n leven. Het is bizar wat hoogte met je doet. Alle kleine inspanningen voelen ineens alsof je een hele marathon hebt gelopen, om de 10 meter hadden we toch echt wel een pauze weer nodig. Daar kwam nog bij dat al ons water en de Snickers tijdens het lopen waren bevroren, dus iets te drinken hadden we ook niet. Uiteindelijk na 3,5 uur klimmen, bereikten we om half 9 de top! Zo'n euforisch moment, iedereen was wederom intens gelukkig (we hebben een aantal dagen, waaronder deze dag, samen met een ander Nederlands stel gelopen). Het afdalen vervolgens was ook geweldig, bijna rennend naar beneden. Waarschijnlijk was ik hier iets te enthousiast, want toen kreeg ik last van hoogteziekte (blijkbaar kun je dat ook van het dalen krijgen). Echt last heb ik trouwens niet gehad, vanaf 2800 m begon ik wel wat hoofdpijn te krijgen, waar ik zo'n 2 a 3 dagen last van heb gehad. Daarna was het gelukkig weg. In tegenstelling tot Raymon, die in het begin nergens last van had, maar last kregen vanaf 4200 meter. En dan niet zo'n beetje, maar echt gigantisch duizelig. Zo duizelig, dat onze gids zich zo'n zorgen maakte dat hij met zijn eigen tas én Raymon z'n tas naar boven is gelopen. Heel bizarre ervaring dat hoogte zoveel met je kan doen. 


In totaal zijn we 15 dagen in de bergen geweest, 15 dagen 1 met de natuur. 15 dagen waarin de traffic jam veel ezels en koeien inhield. 15 dagen even zonder andere toeristen. Precies wat ik nodig had. Ondanks dat m'n benen gigantisch hebben geprotesteerd, m'n achillespees aan gruzelementen was en ik zo ongeveer last heb gehad van elke spier in m'n lichaam, was het genieten van elke stap en elke minuut. 
In Nepal hebben ze trouwens het kastensysteem, waar we later op internet over lazen dat het het meest racistische systeem ter wereld is. Betekent dat je 4 verschillende kasten hebt en onze gids viel in de laatste kast. Dikke pech, want als je in deze kast valt (ook alleen in deze), heb je bijna geen rechten in dit land. Hij mag bijvoorbeeld niet met andere mensen van een andere kast aan tafel zitten, mensen van andere kasten willen zijn eten niet eten, komen niet bij hem thuis en willen eigenlijk al helemaal geen vrienden zijn. In een restaurant moet hij z'n eigen afwas doen.. Studeren kan, maar uitzicht op een baan is er eigenlijk niet. Want werken in bijvoorbeeld  de keuken van een restaurant is onmogelijk als je uit die kast komt. Wanneer ze doorhebben uit welke kast je komt, word je bijna voor elke baan geweigerd. Onze gids werkt ook onder een andere achternaam, omdat hij anders bij checkpoints wordt geweigerd. Hij praat ook bijna niet met andere gidsen, omdat hij bang is dat ze erachter komen. Schrijnend he. Het is bizar om te beseffen dat het 2018 is en dit nog steeds gebeurt. De laatste avond hebben we bij onze gids thuis gegeten, zijn familie ontmoet en gitaar gespeeld met z'n zoon. Heel bijzonder. 


Inmiddels zijn we alweer teruggevlogen naar Maleisie, hebben we 1 dag in Kuala Lumpur doorgebracht, zijn we meteen alweer klaar met deze hitte én met de grote stad en inmiddels zijn we in Singapore voor een korte citytrip! Na Singapore splitsen Raymon en ik op en dan zie ik heit en mem ook alweer heel snel! Wat is het leven mooi he ... ;-) 
 

6 Reacties

  1. Syb en Johanna:
    18 februari 2018
    Mooi om jouw ervaringen te lezen! Zo beleven we het een beetje mee! Hele fijne weken de komende tijd met je heit en mem!
    Liefs uit Warns.
  2. Marijke:
    18 februari 2018
    Zo leuk! Geniet van jouw reis topper!
  3. Mem:
    18 februari 2018
    mooi ynke, dat je zo intens kan beleven. Ga zo door.
  4. Sietze en Grietsje:
    18 februari 2018
    Ha ynke, wat in fantastyske reis makkest en super it kontakt mei de gids en syn famylje. In hiele fijne tiid mei syn heit en mem. Leafs fan us ut warkum.
  5. Gerus en Geertje:
    18 februari 2018
    Prachtig Ynke, wat een bijzondere ervaringen. Fijne tijd met heit en mem toegewenst. Geniet!!
  6. Omke Jan en tante Lies:
    19 februari 2018
    Ynke, wat lees ik jouw verhalen graag.