Hasta luego!

29 mei 2018 - New York City, Verenigde Staten

8,5 maanden, 3 continenten, 12 landen (en 12 nieuwe vlaggetjes op m'n backpack), 15 paspoortpagina's vol met stempels, 20 verschillende vliegtuigen, 61 bus-, boot- en treinritten, 133 verschillende bedden, nieuwe vrienden over de hele wereld en ontelbaar veel ervaringen verder is het tijd om naar huis te gaan. Ja echt, het zit erop. Waar het al die tijd zo ver weg leek dat ik naar huis zou gaan, is het moment nu toch echt aangebroken. Over een paar minuten stap ik het vliegtuig in en land ik over 7 uur in het ouwe gouwe Amsterdam (m'n allereerste lange directe vlucht, luxe he!). De eerste vlucht sinds 8,5 maand dat ik niet hoef te bedenken wat de wisselkoers is, of ik een visum nodig heb, of m'n hostel wel geboekt is, of dat ik m'n offline kaart voor Google maps wel heb gedownload (standaard lijstje voor elke grensovergang haha). Over 7 uur staan heit en mem en Anna, Esther en Irma (hopelijk) klaar (met zelfgebakken appeltaart en snert!!!) en kunnen we ein-de-lijk weer kroepe! Ik heb super onwijs veel zin om iedereen thuis weer te zien, maar tegelijkertijd ben ik heel verdrietig dat het nu ten einde is. Want wat waren afgelopen 9 maanden fantastisch en wat heb ik veel beleefd. Van super back to basic in de jungle zonder toilet en douche ging ik naar luxe appartementen in Maleisië met infinity pool. Van -20 graden in Nepal naar +40 graden in Costa Rica. Van Azië naar Centraal-Amerika naar Zuid Amerika. Van jungle naar bergen naar woestijn naar strand. Van boeddhistische landen naar islamitische en katholieke. Van samen reizen naar alleen reizen. Nu ik dit zo opschrijf, besef ik me des te meer hoeveel ik gezien en beleefd heb de afgelopen maanden. En hoeveel ik heb geleerd. Over mezelf, over anderen, over culturen, over de landen die ik heb bezocht. Dat mensen vanuit de hele wereld klaar staan om je te helpen. Dat in elk mens wat goeds schuilt. Naast m'n Engels heb ik ook m'n Duits én Spaans verbeterd. Ik heb geleerd dat het goed is om flexibel te zijn en je soms aan te passen, maar ook dat het mijn reis en mijn leven is en het soms goed is om nee te zeggen en je eigen ding te doen. Of om m'n eigen keuzes te maken en om alleen te zijn te waarderen. Maar ook juist om goed gezelschap te waarderen. 

Naarmate het einde dichterbij kwam, ben ik nog 10 keer zoveel gaan genieten (als dat al mogelijk was haha). Van Peru ging ik naar het koude, echt koude Bolivia, waar ik in La Paz een meisje zou ontmoeten waar ik ook in Peru mee had samen gereisd. In La Paz voelden we ons niet op ons gemak, gezien ons hostel had verteld niet na 10 uur savonds op straat te gaan, omdat het echt reuze onveilig zou zijn. Daar luisterden we natuurlijk braaf naar en we gingen keurig om 7 uur een hapje eten, maar zelfs toen gebeurde het dat ik tijdens het lopen vol tussen m'n benen werd gegrepen. Geschrokken en wel boekten we meteen een bus naar Uyuni, want langer in La Paz hoefden we niet te blijven. Gelukkig is dit ook de enige nare ervaring die ik deze 9 maanden gehad heb. Met name in zuid Amerika heb ik veel mensen gesproken die zijn beroofd of lastiggevallen, dus wat dat betreft heb ik een engeltje op m'n schouder gehad. In Uyuni deden we de Salt flats tour, waarbij we 3 dagen in een jeep door de zoutvlaktes van Bolivia tourden. De zoutvlaktes zijn, zoals je waarschijnlijk wel verwacht, bizar grote vlaktes van zout, zo ver je maar kunt kijken zie je zout. Ideaal om de grappige perspectieffoto's te maken waarbij de een heel groot lijkt en de ander heel klein. Ook zagen we onwijs mooie lagunes met flamingo's, witte bergen, rainbow mountains, de "spiegel" die door de combinatie van water en zout wordt gecreëerd. De mooiste natuur die ik tot nu toe heb gezien, zo magisch en sprookjesachtig! Maar oh, wat was het koud, gezien we ons steeds rond de 5000 meter bevonden. Ik had hierna ijsklimmen op 6000m op de planning staan, maar na 5 weken in de vrieskou, besloot ik m'n plannen (wederom) aan te passen. Met een wit velletje kon ik natuurlijk niet terug naar Nederland, dus ik nam de bus terug naar Lima (31 uur, Recordje!) en vanuit daar het vliegtuig naar Colombia. En dat was de beste beslissing ooit. 

Colombia is by far een van de leukste landen die ik heb bezocht. De straten zijn onwijs kleurig, de sfeer is zo gemoedelijk, de muziek zo onwijs leuk, de mensen super aardig en vrolijk, in elke kroeg wordt salsa gedanst, waarbij ook de mannen uiteraard dansen (en even wat anders dan in Nederland!). In Salento, waar het nog even bikkelen in de kou was, deed ik een trip naar de 60m hoge palmbomen. Daar ontmoette ik 2 meisjes waarmee ik naar cartagena reisde. En ik werd spontaan verliefd op Cartagena, wat een leuke tijd heb ik  daar gehad. Wat met name bestond uit genieten van het mooie weer, chillen bij het zwembad, wandelen door "old town", naar het strand en vooral genieten met de leuke mensen daar. Na 3 dagen cartagena besloot ik dat het tijd was voor nog wat islandvibes en zette ik koers naar San Andres, wat een iets minder goede keuze was. San Andres is een eiland vlakbij Nicaragua, maar wat oorspronkelijk bij Colombia hoort. Het ligt in de Caribische zee, dus ik had me al helemaal voorbereid op de Caribische sfeer, Caribisch eten, het heerlijke relaxte sfeertje, maar niets bleek minder waar. Al op m'n eerste dag werd me verteld dat het er erg onveilig was en je constant op je hoede moest zijn, en hoewel de stranden hagelwit waren en de zee helderder was dan ik ooit had gezien, waren die vol met toeristen. Het ontbrak volledig aan de heerlijke eilandsfeer waar ik op had gehoopt. Niks niet de hele dag rond paraderen in bikini en kokosnoten drinken. Ondanks dit heb ik er uiteraard het beste van gemaakt en heb ik er prachtig gesnorkeld. Toch lokte het mooie weer in cartagena me meer en besloot ik m'n laatste 4 dagen in Colombia daar nog door te brengen. In het warme weer met m'n vrienden die daar nog zaten. En deze leuke tijd maakt het extra lastig om afscheid te nemen van Colombia, want ik ben zooooo verliefd op het land geworden. I'll be back! 


Na enige traantjes was het tijd om wederom in het vliegtuig te stappen om m'n laatse dagen in NYC door te brengen. Beetje hectisch was het wel, want ik wilde natuurlijk zoveel mogelijk zijn in maar 2 dagen. Ik moet eerlijk zeggen dat zo'n grote en drukke stad best overweldigend was na 9 maanden op kleine vredige plekken te zijn geweest. Cultuurschok!!!!!! Maar een prachtige stad en heel tof om een beetje sfeer te hebben mogen proeven. I'll be back! (Yes, ook hier). 


And now it's time to go back to the normal life, back to work. En heel eerlijk, ik vind het doodeng. Eng om terug te gaan naar Nederland, om weer aan het werk te gaan, verplichtingen te hebben, mee te moeten gaan in het "snelle en hectische" Nederlandse leven. Maar ook dat is iets wat ik deze reis heb geleerd: me niet te druk maken over iets waar ik nerveus voor ben. Want zoals mem altijd zegt: maak je geen zorgen over de dag van morgen. Het komt zoals het komt. En ik heb onwijs, echt onwijs veel zin om iedereen thuis en al m'n vrienden en familie weer te zien, want ik heb iedereen gemist. Als jullie allemaal mee konden op reis, was ik nooit meer thuisgekomen.  


THE END. 
 

3 Reacties

  1. Marijke:
    29 mei 2018
    Ha Ynke! Een veilige reis terug naar Nederland en wat heb je dit mooi beschreven! Liefs, Marijke
  2. Anne:
    1 juni 2018
    Mooi ynk!
  3. Omke Jan en tante Lies:
    9 juni 2018
    Ha Ynke . Wij hebben jouw verhalen met bijzondere aandacht gelezen en hebben zowel van jouw reizen genoten als van jouw boeiende manier van schrijven. Wij begrijpen heel goed dat je thuiskomst zorgt voor verschillende gevoelens maar we verwachten dat de positieve daarvan zullen overheersen en dat je die zult koesteren. Eerlijk gezegd denken wij dat je het reizen niet meer los kunt laten en al snel de behoefte hebt nieuwe plannen te maken.
    Leafs fan omke Jan en tante Lies.